Met de bal in mijn handen dribbel ik richting de basket. Ik manoeuvreer mezelf langs mijn tegenspeelster en schiet…”
Voor het eerst sinds jaren stond ik vorige week op een basketbalveld. Iedere keer als ik langs het veldje bij mij in de wijk liep begon het te kriebelen en vorige week besloot ik in een gekke bui eindelijk weer eens een basketbal te kopen. Wat was het fijn om weer te spelen! Op het veld dacht ik terug aan de tijd dat ik op de basisschool nog basketbalde. Erg goed was ik niet. Als ik heel eerlijk ben bevroor ik zodra ik de bal toegespeeld kreeg. Al die ogen die op me gericht waren. Het gevoel van “nu moet het gebeuren”. Ik sloeg er van dicht. Het liefst was ik de bal zo snel mogelijk weer kwijt. Ik vond basketbal superleuk, maar de druk om te presteren zorgde ervoor dat ik er niet van kon genieten. Na een paar jaar stopte ik definitief. Uit angst voor wat anderen van mijn prestaties zouden vinden.
Zo is het na die tijd eigenlijk altijd gegaan. Er zijn zoveel dingen die ik had willen doen: acteren, muziek maken, een carrière opbouwen als audio engineer. Maar ik durfde het niet.
Schrijven vormt hierop geen uitzondering. Als jong meisje schreef ik mijn eerste verhaal over twee konijntjes. Enorm trots was ik en besloot: ik word schrijfster. Eigenlijk is schrijven altijd iets geweest wat me redelijk gemakkelijk af ging. Het enige nadeel is, ik ben geen taalpurist. Ik schrijf soms hele rare dingen en ook sluipen er regelmatig spelfouten in mijn teksten zonder dat ik het zelf door heb. Op die manier kon ik mezelf toch met geen mogelijkheid schrijver noemen. Daardoor meed ik toen ik ouder werd net als al die andere dingen ook het schrijven. Uit angst voor de meningen van anderen. Bang voor de verwachtingen die zouden ontstaan als ik zou zeggen dat ik schrijf.
Ook nu nog betrap ik me erop dat ik me ongemakkelijk voel als mensen vragen of ik schrijver ben. Ja, ik schrijf. Maar maakt dan van mij een schrijver?
Een ding heb ik de afgelopen jaren wel geleerd. Het zou me niks moeten schelen wat iemand van mijn schrijfsels vindt. Sterker nog, ik durf mezelf steeds meer te laten zien en schrijven blijkt inmiddels zelfs een middel om mijn perfectionisme te verminderen.
Het is zo zonde om je te laten beperken door de mogelijke mening van anderen. Waarom zou je daardoor de leuke dingen links laten liggen? Het gaat om het plezier wat je ergens uit haalt en geloof me, dat zit bij mij wel goed 😉 Dus laten we onszelf niet langer laten weerhouden van de dingen die we leuk vinden en het voortaan gewoon doen. Doe je mee?
Verwachtingsvol kijk ik toe hoe de bal door de lucht vliegt en via de basket door de ring valt. ‘Wow, hoe doe jij dat?!’ hoor ik mijn tegenspeelster zeggen. Ze is nog maar een jaar of tien en kijkt me diep onder de indruk aan. Wat zij niet weet is dat dit voor mij net zo goed een lucky shot is. Maar dat kleine meisje in mij is toch stiekem een beetje trots op zichzelf.
Workshop Durf te Schrijven
Juist doordat schrijven mij zo geholpen heeft, heb ik de schrijfworkshop ‘Durf te Schrijven’ ontwikkeld, waarin ik anderen stimuleer om ook te durven schrijven. Heb jij moeite met het doorbreken van je eigen schrijfblokkades, meld je dan nu aan voor de workshop!