Hoe kan het toch dat het ene verhaal je raakt en het andere je totaal niet weet te boeien? Dat de ene tekst lekker leest en je door de ander met geen mogelijkheid heen komt? Het zit in zoveel dingen. Allereerst is het een kwestie van smaak. Wat ik een waanzinnig boek vind, daar steek jij misschien liever de barbecue mee aan. Bovendien kan iets een goed verhaal zijn dat slecht is geschreven, of een matig verhaal vertellen dat uit prachtige zinnen bestaat. Het is in ieder geval vaak een combinatie van wat er verteld wordt en op welke manier.
Onlangs keek ik de serie Hollywood op Netflix. Een fictief verhaal, met een bijzondere mix van bestaande en verzonnen personages en gebeurtenissen. Aan het einde van die serie wordt een scenarioschrijver bedankt voor een waanzinnig script dat hij heeft geschreven, waarna hij met een glimlach zegt: ‘write what you know’. Letterlijk vertaald schrijf wat je kent, oftewel schrijf uit eigen ervaring. Hiermee geeft hij aan dat zijn werk zo goed is doordat hij put uit zijn eigen leven. Slechts vier woorden en toch is dit iets waarmee wij als schrijvers verschil kunnen maken. Door te putten uit onze eigen ervaringen, herinneringen en gevoelens en daar woorden aan te geven kunnen we lezers raken. We kunnen ze meenemen in onze zienswijze. Ze laten voelen wat wij voelen.
Nou wil ik niet beweren dat je alleen moet schrijven wat je kent of zelf hebt meegemaakt. Integendeel. In dat geval zouden er heel veel mooie verhalen nooit het levenslicht gezien hebben. Maar onze eigen ervaringen zijn een onuitputtelijke bron van inspiratie en de manier van verwoorden onze kracht om ons te onderscheiden.
Dus daarom wil ik ook jou aanmoedigen: write what you know. Put uit je eigen leven, of dat nou kleine dingen zijn of grote ervaringen. Schrijf uit eigen ervaring en laat je verhalen tot leven komen.