Tijdens de schrijfactiviteiten die ik organiseer, is het altijd weer afwachten wat voor verhalen er naar boven komen bij alle deelnemers. Elke keer ben ik verrast hoe mensen in zo’n korte tijd een verhaal kunnen neerzetten. Het een persoonlijk, het ander absurd. Soms met een lach en soms met een traan. Of het nou mensen zijn die voor het eerst schrijven of niet, het blijft magisch wat fantasie naar boven brengt. Om te laten zien wat voor verhalen er zoal ontstaan vind je regelmatig verhalen van deelnemers terug op deze website.
Schrijfopdracht
Schrijvers zijn vaak geneigd om steeds vanuit hetzelfde perspectief te schrijven, terwijl het juist goed kan zijn om het perspectief te kiezen dat het beste past bij het verhaal dat je wilt vertellen. Om hiermee te spelen en de verschillen te ervaren schreef Eva tijdens het schrijfcafé onderstaand verhaal in de eerste persoon.
De schommel
Auteur: Eva Krijgsman
De wind waait door mijn haren. Het kriebelt over mijn neus en dat leidt me af. Met de bovenkant van mijn hand veeg ik het uit mijn gezicht in de hoop mezelf te herpakken. Niemand kent haar beter dan ik. Als ik haar was, waar zou ik me dan verstoppen?
Ik kijk van links naar rechts op het perron van Diemen Zuid. De grijze flats omringen me als de hoge muren van Jericho. Maarja, die stortten in elkaar na zeven rondjes eromheen marcheren. Op het perron heb ik in ieder geval niets te zoeken, dus ik ga de roltrap af. Heerlijk, nog meer gedateerde 90’s chique. Eenmaal buiten moet ik de afweging maken links of rechts te gaan. Als een kind dat voor het eerst moet oversteken scan ik de weg. Links. Rechts. Links. Het Scholeksterpad dan maar, verzucht ik. Ver kon ze toch niet zijn. Hoeveel verwarde omaatjes liepen hier op een dagelijkse basis rond? Nou ja, het is wel Diemen. Ik begin harder te lopen, het wordt donker. Alle portieken van de flats bekijk ik, bankjes in gemaakt gezellige parkjes, de Jumbo, alles. Dan ineens sta ik stil en zeg hardop : “Natuurlijk!” Ik ren terug over het Scholeksterpad langs de kille stalen deuren van het station. Hijgend blijf ik staan bij de speeltuin. Daar. Met gesloten ogen en een glimlach om haar lippen, zit oma wiegend op de schommel.