Bij elk schrijfevenement is het weer afwachten wat voor verhalen er naar boven zullen komen bij de deelnemers. Elke keer opnieuw ben ik verrast hoe mensen in zo’n korte tijd een mooi verhaal kunnen neerzetten. Om te laten zien wat voor verhalen er zoal ontstaan vind je regelmatig verhalen van deelnemers terug op deze website. Dit keer zelfs diverse verhalen, die ontstonden tijdens dezelfde schrijfopdracht. Dit laat heel goed zien hoe dezelfde opdracht bij iedereen iets anders oproept. Zo mooi!
Schrijfopdracht
Regelmatig kom ik in boeken of verhalen van andere schrijvers mooie zinnen tegen. Zinnen die me op een of andere manier opvallen of raken. Deze zinnen verzamel ik en gebruik ik soms als inspiratie voor mijn schrijfopdrachten. Tijdens het schrijfcafé in december 2017 vroeg ik mensen zich te laten inspireren door de zin: ‘Ik stond daar misschien twee hartslagen en het voelde als een eeuwigheid.’ uit het boek De oceaan aan het einde van het pad van Neil Gaiman.
Verhaal 1: Hartslagen
Auteur: Annemarie Rosink
Ik stond daar misschien twee hartslagen
en dat voelde als een eeuwigheid.
Die twee hartslagen
één, twee.
Verstild, verstokt, naar adem happend.
Aan de grond genageld.
Geen stap meer kunnen verzetten.
Kan je mij misschien weer losmaken?
Weer in beweging krijgen?
Weer iets kunnen laten zeggen?
Want ik zou zo graag in die voelbare eeuwigheid,
duizenden hartslagen slaan.
Verhaal 2
Auteur: Meria van Emmerik
Verhaal 3
Auteur: Helene Hagg
Ik stond daar
misschien twee hartslagen
en zag een heel leven voorbijgaan.
Ik stond daar
misschien een eeuwigheid,
terwijl ik alles herbeleefde.
Ik stond daar
misschien en viel toen dood.
Verhaal 4
Auteur: Lily van Dijken
Trillend op de benen, voeten aan de grond geklampt, kijkend naar beneden. Het haar vallend langs het gezicht. Hand in een vuist gebald op de deur gericht. Kloppend op de deur, die gaat langzaam open. Schuifelend loop ik de kamer in en ga langzaam zitten. Dan komt de arts binnen lopen met de uitslagen voor de 2e keer. Ik sta op en schud zijn hand en hou mijn adem in… Ik stond daar misschien twee hartslagen en dat voelde als een eeuwigheid.
Verhaal 5
Auteur: Mylèn Daniëls
Ik stond daar misschien 2 hartslagen en het voelde en het voelde als een eeuwigheid.
Wachten was nooit mijn sterkste punt geweest, maar vandaag hing er wel heel veel vanaf. Ging ik die reis van mijn dromen maken of niet?
Sinds het begin van mijn middelbare school wilde ik heel graag een verre reis maken. Waarheen maakte me niet zoveel uit. Als het maar ver weg van huis was en het er een beetje mooi weer was. Fantaserend over mijn reis was ik mijn zenuwen even vergeten. Toen ging de telefoon.
Het was mijn buurvrouw die vroeg of ze een kopje suiker mocht komen lenen…
Verhaal 6
Auteur: Margreet van der Velden
Ik stond daar misschien twee hartslagen en het voelde als een eeuwigheid.
Toen begon ik te lopen, langs de branding, waar de golven op het zand beukten en het zand schurend tegen mijn gezicht opwaaide.
Ik had het goed gelezen, de letters logen er niet om en toch probeerde ik uit alle macht te doen alsof de woorden niet geschreven waren. Dus focuste ik op schelpen, kapot getrapt, ik telde zandribbels tot ik de tel kwijtraakte, ik waagde me dichtbij de vloedlijn en keek hoever ik kon gaan zonder natte voeten te krijgen, ik keek hoe het schuim bruingrijs ophoopte, ik blies mijn handen warm, ik volgde met mijn ogen de schreeuwvlucht van een meeuw, ik betoogde in mezelf waarom simpele letters als deze geen recht van bestaan zouden mogen hebben, ik trok een sprintje, ik telde van honderd terug in sprongen van zeven en viel stil bij negenendertig.
Waar het fout gegaan was, wist ik niet.
Ik draaide me om. Trok mijn capuchon over mijn hoofd. Bukte me. Schreef de woorden in het zand. Netjes. Sierlijk. Met kinderlijk mooie lange lussen hier en daar. Ik staarde ernaar. Wachtte. Vele hartslagen stond ik daar, wensend dat ik een eeuwigheid had om te zien of het water de letters los zou weken en de wind ze zou verwisselen tot andere woorden: hoopvoller, lichter wellicht.